Akhirnya, setelah menghilang selama seminggu, Ronnie telah dijumpai di rumah jiran sebelah. Bila ingat balik, kelakar pun ada. Yelah, sebelum nih, semua orang asyik risau tak tentu pasal, dahtu ingatkan si Ronnie nih kena kidnap lah, takpun dah melarikan diri jauh dari kawasan perumahan nih la...macam-macam. Alih-alih, dia ada kat attic store umah sebelah. Mula-mula, mak yang perasan dulu. Dia tengah jenguk keluar kat balcony master bedroom.
"Papa, papa, meh tengok nih, mcm Ronnie jek."
"Ish...bukan aih...kucing lain tuh. Ron! Ron!".
Ronnie terus mengiow.
"Betui la tuh. Dia mengiow. Meh nak pi tanya kat Nabilah."
Apa lg, bila mak bagitau kat kami pasal kucing tuh, kamipun terus berlari nak gi tgk. Sahle, memang Ronnie tuh. Kesian kat dia. Bersungguh-sungguh dia mengiow dengan harapan kami selamatkan dia cepat-cepat. Tapi yg kelakarnya, si Ronnie nih mengiow perlahan sgt. Tak berapa dengar. Patutla, ayah aku kata, malam-malam dia dengar kucing mengiow, tapi perlahan jek. Bila dia intai luar, tak nampak lak si Ronnie.
Ayah aku terus turun bawah, panggil Marian suruh gi amik kucing tuh. Tapi nak masuk umah org tuh susah cos tuan umah dia tak keluar pun walaupun anjing bodoh dia duk menyalak cam nak mampus. Suruh shut-up pun asyik menyalak tak habis-habis. Agaknya, dia tak paham bahasa Ingeris kut. Bahasa Romania jek yg paham. Susah gak. Disebabkan tuan umah tak bukak gate+anjing ngok ngek tuh tak henti-henti menyalak, Marian terus panjat kat bumbung. Risau aku tengok, dahle bumbung org tuh pun daif tul, kalau roboh, sia-sia jek kena repair, dahtu, kesian kat Marian kena pegi hospital sekali lagi pasal hari tuh dah kena hempap ngan besi kat kening dia sampai kena jahit brape stiches ntah. Bila Marian sampai kat tempat Ronnie jek, kucing tuh terus lari masuk dalam attic tuh. Susahle nak amik cos tempat tuh kecik. Alih-alih Marian turun balik. Ayah aku gi panggil la Dr. (owner umah yg kitaorang duduk, lagipun dia duduk sekali kat tingkat atas). Pasal ayah aku nak cakap omputih ngan Marian, dia tak paham lak. So, kena le panggil Dr suruh dia call jiran tuh ckp nak masuk amik kucing ngan suruh bagi diam sket anjing itam dia tuh. Bila dah boleh masuk, jiran tuh pun amik Ronnie and then pass le kat nabilah. Begitule berakhirnya sebuah episod lost and found. Kelakar tul la Ronnie nih. Kucing tuh dahle penakut nak mampus. Bila dah tersesat kat atas attic tuh, dah tak reti nak balik sedangkan umah sebelah jek. Tuh mesti takut kat anjing jiran tuh. Dahle 2 ekor lak tuh. Satu tuh Rottweiler, besar nak mampus. Aku pun gerun tengok. Tapi yang besar tuh takle sebising yg kecik tuh. Hmmp...tak padan ngan kecik, kecoh jek.
Ronnie sampai-sampai umah jek, terus carik makanan, terketar-ketar badan dia. Makin kurus lak tuh. Mesti tak makan apa-apapun waktu kat attic tuh. Habis kotor badan, bau pun dah lain sampai Ciko pun tak kenal dah Ronnie. Kesian tul.
Itu ah, lepas nih kena jaga betul-betul la si Ronnie nih sebab kita selalu take for granted sesuatu benda/hal tu. Bila dah hilang/takde, barule nak menyesal tak sudah. Tapi itulah hakikatnya manusia. Mana ada yg perfect. Yang pastinya, bila dah berlaku sesuatu, next time, mesti dah alert, berjaga-jaga supaya tak berulang sebab nanti kita gak yg susah.
Lepas nih pun, aku nak try untuk hargai semua yang aku ada walapupun sekecil mana pun benda tuh. Sebelum nih, tak peduli pun kalau pemadam hilang la, apa la...buat tak reti jek tapi bila nak exam baru kelam kabut nak beli yg baru. Macam-macam nak carik. Itu ah orang kata, belajar dari pengalaman...dan selalunya pengalaman itulah yg mendewasakan kita....
+posted by arkarnax @ 8:35 PM